کد مطلب:276388 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:110
قتل کافرین به شمشیر آن حضرت
دلیل بر آن، اخبار مستفیض بلكه متواتری است كه در این باره آمده، چنان كه در بحار و غیر آن از كتاب الاختصاص از معاویه دُهنی از حضرت امام جعفر صادق علیه السلام درباره آیه «یُعْرَفُ الُمجْرِمُونَ بِسِیماهُمْ فَیُؤْخَذُ بِالنَّواصِی وَالأقْدامِ»؛ [1] مجرمان از چهره هایشان شناخته می شوند كه از موهای پیشانی و پاهای آنان گرفته [و به دوزخ] افكنده شوند. فرمود: ای معاویه! در این باره چه می گویند؟ گفتم: می پندارند كه خداوند تبارك و تعالی در قیامت، مجرمین را به چهره هایشان می شناسد، پس امر می كند از پیشانی و پاهایشان آنان را می گیرند، و به آتش می افكنند. فرمود: چگونه خداوند جبّار - تبارك و تعالی - به شناختن خلایقی كه آن ها را آفریده نیاز دارد؟ گفتم: فدایت شوم پس [معنی] این [آیه] چیست؟ فرمود: هر گاه قائم ما بپاخیزد خداوند شناخت چهره ها را به آن حضرت عطا فرماید. آن گاه امر می كند كافران را با پیشانی هایشان و قدم هایشان بگیرند. سپس از دم شمشیر می گذراند. [2] .
و در كتاب المحجة از ابوبصیر از حضرت صادق علیه السلام روایت شده كه فرمود: این آیه درباره قائم ما - عجّل اللَّه فرجه الشریف - نازل شده و اوست كه آن ها را به چهره هایشان می شناسد،
[ صفحه 220]
پس او و اصحابش آن ها را از دم شمشیر می گذرانند. [3] .
و از عیاشی به سند خود از ابن بكیر روایت شده كه گفت: از حضرت ابوالحسن علیه السلام از تفسیر آیه: «وَلَهُ أَسْلَمَ مَنْ فِی السَّمواتِ وَالأَرْضِ طَوْعاً وَكَرْهاً»؛ [4] و حال آن كه هر آن كس كه در آسمان ها و زمین است، خواه و ناخواه فرمانبردار اویند. پرسیدم. فرمود: درباره قائم علیه السلام نازل شده، هنگامی كه علیه یهود و نصاری و صابئین و زنادقه و اهل ارتداد و كفر در شرق و غرب زمین هستند قیام می كند، و اسلام را به آن ها پیشنهاد می نماید. هر كس با طوع و رغبت مسلمان شود، او را دستور می دهد كه نماز بخواند و زكات بپردازد و آنچه بر هر مسلمان واجب است انجام دهد و هر كس مسلمان نشد گردنش را می زند تا این كه در مشارق و مغارب زمین یك نفر غیر موحّد باقی نماند. عرض كردم: قربانت شوم! در روی زمین مردم بسیارند، قائم علیه السلام چگونه می تواند همه آن ها را مسلمان كند یا گردن بزند؟ فرمود: هرگاه خداوند چیزی را بخواهد اندك را زیاد و زیاد را كم گرداند. [5] .
و از ابوبصیر است كه گفت: از حضرت امام صادق علیه السلام از تفسیر: «هُوَ الَّذِی أَرْسَلَ رَسُولَهُ بِالهُدی وَدِینِ الحَقِّ لِیُظْهِرَهُ عَلَی الدِّینِ كُلِّهِ وَلَوْ كَرِهَ المُشْرِكُونَ»؛ [6] او [خدایی] است كه پیامبرش را به هدایت و دین حقّ فرستاده است تا او را بر همه دین نمودار [و بیرون] گرداند. هرچند كه مشركان ناخوش داشته باشند. پرسیدم. فرمود: به خدا سوگند هنوز تأویل آن نازل نشده. عرض كردم: فدایت شوم، چه وقت تأویل آن نازل می شود؟ فرمود: وقتی كه قائم ان شاء اللَّه بپاخیزد، كه هرگاه خروج كند هیچ كافر یا مشركی باقی نماند مگر این كه از خروج آن حضرت ناراحت باشد، حتی این كه اگر كافر یا مشركی در دل سنگ باشد آن سنگ خواهد گفت: ای مؤمن! در شكم من كافر یا مشركی هست او را بكش. پس خداوند آن را كنار می زند و [مؤمن] او را می كشد. [7] .
[ صفحه 221]
و از مفضّل بن عمر آمده كه گفت: از حضرت امام صادق علیه السلام درباره فرموده خداوند - عزّوجلّ -: «وَلَنُذِیقَنَّهُمْ مِنَ العَذابِ الأَدْنی دُونَ العَذابِ الأَكْبَرِ»؛ [8] و به آنان از عذاب نزدیك تر پیش از عذاب بزگ می چشانیم. پرسید، فرمود: عذاب ادنی (=نزدیك تر) عذاب سقر است، و عذاب اكبر قیام مهدی علیه السلام با شمشیر است. [9] .
و از كشف البیان از امام صادق علیه السلام در معنی همین آیه چنین آمده: عذاب ادنی، قحطی و خشكسالی است و عذاب اكبر، خروج قائم مهدی علیه السلام با شمشیر در آخر الزمان.
و در بحار از الاختصاص در حدیث مرفوعی از امام صادق علیه السلام روایت شده كه فرمود: هرگاه قائم - عجّل اللَّه فرجه الشریف - بپاخیزد، به میدان كوفه می آید و با پای خود بر زمین می كوبد و به دست به جایی اشاره می كند؛ سپس می گوید: این جا را حفر نمایید. پس آن جا را حفر می كنند و دوازده هزار زره و دوازده هزار شمشیر و دوازده هزار كلاه خودِ دورو بیرون می آورد. آن گاه دوازده هزار نفر از پیروان - یا غلامان - و عجم را فرا می خواند و آن ها را بر آنان می پوشاند. سپس می فرماید: هر كس آنچه بر شماست، بر او نبود، او را بكشید. [10] .
و از نعمانی به سند خود از حضرت امام باقرعلیه السلام روایت شده كه فرمود: اگر مردم می دانستند كه قائم علیه السلام هنگامی كه قیام می نماید چه ها می كند، بیشترشان مایل می شدند كه او را نبینند از آنچه مردم را می كشد. البته آن حضرت جز از قریش آغاز نمی كند، پس جز شمشیر میانشان رد و بدل نمی شود، تا آن جا كه بسیاری از مردم خواهند گفت: این از آل محمدعلیهم السلام نیست كه اگر از ایشان می بود هر آینه رحم می كرد.
و از ارشاد دیلمی از امام باقرعلیه السلام روایت شده كه فرمود: هرگاه قائم علیه السلام قیام كند، به سوی كوفه می رود، پس از آن، ده ها هزار نفر كه [بتریه] نامیده می شوند و اسلحه پوشیده اند، بیرون آمده، به آن حضرت عرضه می دارند: از همان جا كه آمده ای بازگرد، كه ما
[ صفحه 222]
را در بنی فاطمه نیازی نیست. پس آن حضرت شمشیر در میان آن ها می نهد تا همگی ایشان را از میان بردارد. سپس داخل كوفه می شود و هر منافق تردید كننده را می كشد و كاخ های آنان را خراب می كند و جنگجویان آن دیار را به قتل می رساند، تا خداوند - عزّوجلّ -خشنود گردد. [11] .
می گویم: اخبار در این باره جداً زیاد است به خاطر پرهیز از اطاله سخن از ذكر آن ها خودداری كردیم.
و در كتاب المحجة از ابوبصیر از حضرت صادق علیه السلام روایت شده كه فرمود: این آیه درباره قائم ما - عجّل اللَّه فرجه الشریف - نازل شده و اوست كه آن ها را به چهره هایشان می شناسد،
[ صفحه 220]
پس او و اصحابش آن ها را از دم شمشیر می گذرانند. [3] .
و از عیاشی به سند خود از ابن بكیر روایت شده كه گفت: از حضرت ابوالحسن علیه السلام از تفسیر آیه: «وَلَهُ أَسْلَمَ مَنْ فِی السَّمواتِ وَالأَرْضِ طَوْعاً وَكَرْهاً»؛ [4] و حال آن كه هر آن كس كه در آسمان ها و زمین است، خواه و ناخواه فرمانبردار اویند. پرسیدم. فرمود: درباره قائم علیه السلام نازل شده، هنگامی كه علیه یهود و نصاری و صابئین و زنادقه و اهل ارتداد و كفر در شرق و غرب زمین هستند قیام می كند، و اسلام را به آن ها پیشنهاد می نماید. هر كس با طوع و رغبت مسلمان شود، او را دستور می دهد كه نماز بخواند و زكات بپردازد و آنچه بر هر مسلمان واجب است انجام دهد و هر كس مسلمان نشد گردنش را می زند تا این كه در مشارق و مغارب زمین یك نفر غیر موحّد باقی نماند. عرض كردم: قربانت شوم! در روی زمین مردم بسیارند، قائم علیه السلام چگونه می تواند همه آن ها را مسلمان كند یا گردن بزند؟ فرمود: هرگاه خداوند چیزی را بخواهد اندك را زیاد و زیاد را كم گرداند. [5] .
و از ابوبصیر است كه گفت: از حضرت امام صادق علیه السلام از تفسیر: «هُوَ الَّذِی أَرْسَلَ رَسُولَهُ بِالهُدی وَدِینِ الحَقِّ لِیُظْهِرَهُ عَلَی الدِّینِ كُلِّهِ وَلَوْ كَرِهَ المُشْرِكُونَ»؛ [6] او [خدایی] است كه پیامبرش را به هدایت و دین حقّ فرستاده است تا او را بر همه دین نمودار [و بیرون] گرداند. هرچند كه مشركان ناخوش داشته باشند. پرسیدم. فرمود: به خدا سوگند هنوز تأویل آن نازل نشده. عرض كردم: فدایت شوم، چه وقت تأویل آن نازل می شود؟ فرمود: وقتی كه قائم ان شاء اللَّه بپاخیزد، كه هرگاه خروج كند هیچ كافر یا مشركی باقی نماند مگر این كه از خروج آن حضرت ناراحت باشد، حتی این كه اگر كافر یا مشركی در دل سنگ باشد آن سنگ خواهد گفت: ای مؤمن! در شكم من كافر یا مشركی هست او را بكش. پس خداوند آن را كنار می زند و [مؤمن] او را می كشد. [7] .
[ صفحه 221]
و از مفضّل بن عمر آمده كه گفت: از حضرت امام صادق علیه السلام درباره فرموده خداوند - عزّوجلّ -: «وَلَنُذِیقَنَّهُمْ مِنَ العَذابِ الأَدْنی دُونَ العَذابِ الأَكْبَرِ»؛ [8] و به آنان از عذاب نزدیك تر پیش از عذاب بزگ می چشانیم. پرسید، فرمود: عذاب ادنی (=نزدیك تر) عذاب سقر است، و عذاب اكبر قیام مهدی علیه السلام با شمشیر است. [9] .
و از كشف البیان از امام صادق علیه السلام در معنی همین آیه چنین آمده: عذاب ادنی، قحطی و خشكسالی است و عذاب اكبر، خروج قائم مهدی علیه السلام با شمشیر در آخر الزمان.
و در بحار از الاختصاص در حدیث مرفوعی از امام صادق علیه السلام روایت شده كه فرمود: هرگاه قائم - عجّل اللَّه فرجه الشریف - بپاخیزد، به میدان كوفه می آید و با پای خود بر زمین می كوبد و به دست به جایی اشاره می كند؛ سپس می گوید: این جا را حفر نمایید. پس آن جا را حفر می كنند و دوازده هزار زره و دوازده هزار شمشیر و دوازده هزار كلاه خودِ دورو بیرون می آورد. آن گاه دوازده هزار نفر از پیروان - یا غلامان - و عجم را فرا می خواند و آن ها را بر آنان می پوشاند. سپس می فرماید: هر كس آنچه بر شماست، بر او نبود، او را بكشید. [10] .
و از نعمانی به سند خود از حضرت امام باقرعلیه السلام روایت شده كه فرمود: اگر مردم می دانستند كه قائم علیه السلام هنگامی كه قیام می نماید چه ها می كند، بیشترشان مایل می شدند كه او را نبینند از آنچه مردم را می كشد. البته آن حضرت جز از قریش آغاز نمی كند، پس جز شمشیر میانشان رد و بدل نمی شود، تا آن جا كه بسیاری از مردم خواهند گفت: این از آل محمدعلیهم السلام نیست كه اگر از ایشان می بود هر آینه رحم می كرد.
و از ارشاد دیلمی از امام باقرعلیه السلام روایت شده كه فرمود: هرگاه قائم علیه السلام قیام كند، به سوی كوفه می رود، پس از آن، ده ها هزار نفر كه [بتریه] نامیده می شوند و اسلحه پوشیده اند، بیرون آمده، به آن حضرت عرضه می دارند: از همان جا كه آمده ای بازگرد، كه ما
[ صفحه 222]
را در بنی فاطمه نیازی نیست. پس آن حضرت شمشیر در میان آن ها می نهد تا همگی ایشان را از میان بردارد. سپس داخل كوفه می شود و هر منافق تردید كننده را می كشد و كاخ های آنان را خراب می كند و جنگجویان آن دیار را به قتل می رساند، تا خداوند - عزّوجلّ -خشنود گردد. [11] .
می گویم: اخبار در این باره جداً زیاد است به خاطر پرهیز از اطاله سخن از ذكر آن ها خودداری كردیم.
[1] سوره الرحمن، آيه 41.
[2] بحار الانوار: 320:52.
[3] المحجّة: 217.
[4] سوره آل عمران، آيه 83.
[5] تفسير العياشي: 183:1.
[6] سوره توبه، آيه 33.
[7] بحار الانوار: 60:51.
[8] سوره سجده، آيه 21.
[9] تفسير البرهان: 288:3.
[10] بحار الانوار: 337:52.
[11] بحار الانوار: 338:52.